Bu profiterolün suçlusu yalnız ve yalnız Zumbo

Aslında çok tatlıcı değilizdir. O yüzden de tatlı yapmaktan pek anlamayız. Ama son iki haftadır çok feci şekilde Zumbo’s Just Desserts diye bir tatlı yapma yarışmasına sardık. 3-4 saat içinde garip garip malzemeler kullanmadan ne tatlılar yapıyorlar! İlk birkaç bölümü hayran hayran izledikten sonra ya ben yaparım bunu ki ne var düşüncesi filiz vermeye başladı. İlk deneme tabii ki pasta olacak ama ne anlarım ben pastadan? Normal kek yapsam olmaz, bildiğim usul krema yapsam hiç olmaz… Sponge ne demek? Jaconde da ne? Bir yerde bir pandispanya tarifi vardı ama aynı şey mi ki?..

Uydurmasyon Pasta

Neyse uydurmasyon bir pasta yaptım, böyle bir şey oldu. Bunun içinde bir sponge cake var, her kremayı sevmediğim için arasında Mide Lobisi’nden Canan’ın meşhur Manolya tarifindeki kreması var, çilek var. Buraya kadar her şey güzel. Dedim ki üstüne de buttercream yapayım. O da Nailed It diye daha amatör bir tatlı yarışmasında herkesin her tarifte kullandığı şey. Ama sıkıntı şu ki ben miniminnacık üç pasta yaptığım için o minicik tereyağını koca robot çırpamadı. El çırpıcım da bozuk, elde çırpmayla da olmaz diye düşündüm, zira makinayla bile 5 dakikadan fazla çırpıyorlar. Neyse bir şekilde çırptım şekerini ekleyip tattııımmm.. Feci bir şey olmuş, bildiğiniz yağlı şeker. Hayır içinde de sadece yağ ve şeker var ama niyeyse farklı bir şey bekledim! E bari ben buna çilek koyayım diye çilek ezip suyunu çıkardım, ekledim, bu sefer de pütür pütür oldu mu? Pffff…

Neyse ben de hazır evde kuvertür çikolata varken (bizim evde ne alakaysa…) bari çikolata eriteyim dedim. Hem de hazır temperlemek diye bir şey olduğunu öğrenmişim ya… (Tabii bir yandan da düşünüyorum ne işe yarar ki bu?) Bir güzel erittim çikolatanın 2/3’ünü, dereceye falan bakmadan direk kalanını ekledim, karıştırırken soğudu diye biraz daha ısıttım. Muhtemelen olmadı, zira görüyorsunuz işte halini fotoğrafta. Bu kadar rezillik oldu falan ama tadı gene yenecek gibiydi. Ne varsa ev yapımında var yahu.

Modernist Tart

Bu iş böyle internetten tariflerle olmayacak ağır silahları çıkarayım bari dedim. Bu aralar bizde Modernist Cuisine at Home resmen başucu kitabı. Tuzlu bir kitap, almadan önce Library Genesis‘ten bir göz atıp size uygun mu değil mi baksanız iyi olur. Neyse, orada bir tart tabanı tarifi buldum. Kitaba güvenim tam, direk onu yaptım. Yalnız iç kremasını passionfruitlü yapmak istediğim için bir blogdan aldım. Gerçi o da benim ağır silahlardan birinden, Pierre Herme’den almış. Muhtemelen La Larousse des Desserts‘ten. Onu da LibGen‘den inceleyebilirsiniz, hatta İngilizcesi ve Fransızcası ayrı ayrı var.

İki kiloya yakın passionfruit aldım (çarkıfelek ismini kim bulduyda ben reddediyorum, yakışmıyor o tada, böyle tutkulu mutkulu bir şey lazım), ne bileyim ne kadardan çıkar su, yerken pek su yokmuş gibi! Ya birkaç tart daha yapmam lazım,  ya da her gün ikişer tane yememiz! (Tüh, kim yiyecek o kadar şeyi? Yazık olmasın bari ben yiyeyim. Heh heh heh) Şimdi ben bu kremayı yaptım ve çok beğendim, ama sonrasında tartı buzdolabına atıp yiyene kadar soğuttuğum için krema resmen aromalı tereyağına döndü. Emin değilim, ya tart buzdolabına konmaması gereken bir şey ve ben bilmiyorum, ya da bu tarife 1/5 oranında tereyağı koymak lazım. Tartın fotoğrafı yok, çünkü üzerinde uğraşacağım bir iki noktası var, onu da halledip ayrıca başlık açacağım, çünkü inanılmaz bir tarif yakaladım gibi duruyor. Bu haliyle bile efsaneydi.

Profiterol

Büyük silahları çıkarmışken bir de yine yarışmada çok duyduğumuz croquemboucheu deneyelim dedik. Ben zaten choux hamuruyla yapılan her şeye bayılıyorum. Sonra malzemeyi falan toparlarken yaa hazır kuvertür çikolata da bit(e)medi, profiterol mü yapsak diye yan çizdik. Ya profiterol yapmak bu kadar kolaymış da niye söylemiyorsunuz ya? (Bu arada fark ettiniz mi, Antalyalı’yım. Yazılardaki “ya” sayısına bir bakın. Antalyalı bir cümlede beş ya kullanabilir derler. “Ya abi ya, oraya bugün değil de yarın gitsek olmaz mı ya?” Benim üçü pek geçmez neyse ki…) Hep gözümü korkuturdu profiterol yok hamuru yok doldurması falan filan. Bildiğiniz kolaymış! Hamur 3-5 dakikada pişti, krema zaten kolay, üstüne de çikolata tamaaamm…

Yalnız tarif 15 kişilik, biz onu iki kişiliğe indirmek için 5’e bölünce (ıhım… iki koca kişilik oldu işte, kurcalamayın…) 2g, 4g gibi ölçülerle uğraşmak zorunda kaldık. Hatta bir ara oldukça az geldi gözümüze ama 8 top çıkarttı. Hamuru 200 derecede 10 dakikada pişirirsiniz diyordu Larousse ama bizimki 20 dakika civarında pişti. Hatta ilk on dakika sonrasında kabarmayınca korkuttu bizi. Kremayı mümkün olduğunca iyi vanilyayla yapmak lazım çünkü en tatlı ve ağızda uzun süre kalan kısmı orası. Çikolata bitter olunca biraz acımsıydı, acı sevmeyenler krema oranını arttırabilir.

İşte bu Zumbo başımıza bol tatlılı bir iki hafta açtı, durduk yere bize icat çıkardı. Neyse, sadece bir sezondu ve çabucak bitirdik de şimdi uslu uslu tuzluya dönebiliriz.

Umarım.

Bu arada yarışmayı da bizim favorimiz kazandı!